Kajaki, kanadyjki, pontony, wiosła

KATALOG

NOWOŚCI AKCJA - pontony Gumotex Końcówka serii-wyprzedaż Wielka wyprzedaż - Gumotex ! Ostatnio dodane
Polecamy...

Kajakowa encyklopedia: tylko w hasłach
A - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
ABS Chemicznie: akrylonitryl-butadien-styren. Tworzywo sztuczne. Bardzo odporny materiał o szerokim zastosowaniu w przemyśle. Podstawowy składnik Royalexu, z którego budowane są między innymi kanadyjki. Zobacz np. http://pl.wikipedia.org/wiki/ABS_%28tworzywo%29 http://www.easyriderkayaks.com/royalex_canoes.htm http://www.plastech.pl/slownik.php
B - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Baraszkiewicz Paweł Student, kanadyjkarz (partner Daniela Jędraszko z reprezentacyjnej "dwójki marzeń"), mistrz świata, trzykrotny mistrz Europy, srebrny medalista olimpijski z Sydney (2000), uczestnik igrzysk w Atlancie (1996) i Atenach (2004). Urodzony 20 maja 1977 w Działdowie, syn Tadeusza i Barbary (najmłodszy z pięciorga rodzeństwa, najstarszy brat Michał też próbował wiosłować a mama grywała w piłkę ręczną), absolwent Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Wałczu (student gdańskiej AWFiS). Kanadyjkarz (175 cm, 75 kg), reprezentant MOSiR Lidzbark Welski, Wiskordu Szczecin i Posnanii Poznań (kariera sportowa od 1990), podopieczny trenerów: Tomasza Małkowskiego, Waldemara Rogulskiego, Marka Zachary, Ryszarda Stołka i Aleksandra Kołybelnikowa (kadra) oraz Ireneusza Pracharczyka. Wychowywał się w Lidzbarku Welskim, a kiedy skończył 13 lat, ojciec osobiście oddał go pod opiekę znajomego trenera kajakarzy. Lubił - jak to kiedyś przyznał - pływać kajakiem. Podobało mu się wiosłowanie symetryczne, a nie operowanie jednym wiosłem, w pozycji klęczącej. Zresztą o wywrotnej kanadyjce nie miał zielonego pojęcia, wiedział jedynie tyle, że pływają w niej Indianie po kanadyjskich jeziorach i rzekach. Ale wolnych kajaków nie było, więc pan Tomasz Małkowski nauczył go wiosłować w kanadyjce. To wcale nie znaczy, że ją od razu pokochał. Gdy chciał odpocząć i "rozprostować kości" wsiadał do kajaka i na "rodzinnym" Jeziorze Lidzbarskim czuł się najlepiej. Kajakowe wyniki sportowe nie były jednak najlepsze (choć jako junior miał ich sporo), a start olimpijski (1996) po kilku latach pracy nie przyniósł w Atlancie spodziewanych wyników. I w tym właśnie miejscu można mówić o przypadku, graniczącym niemal z cudem, który diametralnie zmienił sportowe losy przyszłego wicemistrza igrzysk na Antypodach. Ten "przypadek" to decyzja ukraińskiego szkoleniowca Aleksandra Kołybelnikowa, który jeszcze nie tak dawno prowadził do zwycięstw radzieckich mistrzów indiańskiego stylu wiosłowania, a teraz przyjechał do Polski, by pomóc wyjść z kryzysu naszym kanadyjkom. I to on właśnie zdecydował, aby do jednej kanadyjki wsadzić Pawła Baraszkiewicza i jego przeciwstawienie (fizyczne i psychiczne) - Daniela Jędraszko (193 cm wzrostu, 92 kg wagi). Ten pomysł był powszechnie skrytykowany. Mówiono o chęci "połączenia wody z ogniem". A tu młodziutka dwójka kanadyjkarzy po dwóch miesiącach wspólnej jazdy wygrała Puchar Świata, potem mistrzostwo Europy i srebrny medal mistrzostw świata! Kołybelnikow, miał przysłowiowego "trenerskiego nosa" i umiał podejmować właściwe, niełatwe decyzje. Rok przed igrzyskami kazał swoim podopiecznym zamienić się w łódce miejscami. Teraz z przodu miał klęczeć wiosłujący w lewo Daniel, a z tyłu praworęczny Paweł. I tak oto w stosunkowo krótkim czasie powstała "dwójka marzeń", która wywalczyła już łącznie: srebrny medal olimpijski, tytuł mistrza i dwukrotnie wicemistrza świata oraz trzy tytuły mistrza Europy. Dotychczasowe osiągnięcia: Wielokrotny mistrz Polski: C-1 500 m (2002), C-1 1000 m (1997), C-2 200 m (1999, 2000, 2001, 2002), C-2 500 m (1998, 2001), C-4 200 m (1998, 2000, 2001, 2002), C-4 500 m (1998, 2001, 2002), C-4 1000 m (2001, 2002). 9-krotny medalista MŚ: 1997 Dartmouth: 2 m. (C-2 500 m, z D. Jędraszko), 3 m. (C-4 1000 m, partnerzy: D. Jędraszko, P. Midloch, P. Midloch), 1998 Szeged: 2 m. (C-2 500 m, z D. Jędraszko), 1999 Mediolan: 1m. (C-2 500 m) i 2 m. (C-2 200 m, oba z D. Jędraszko), 2001 Poznań: 1 m. (C-2 200 m, z D. Jędraszko), 2 m. (C-2 500 m, z D. Jędraszko), 2003 Gainsville: 1 m. (C-2 200 m i 500 m, z D. Jędraszko). 9-krotny medalista ME: 1997 Płowdiw: 2 m. (C-2 500 m), 3 m. (C-4 500 m), 1999 Zagrzeb: 1 m. (C-2 500 m), 3 m. (C-1 1000 m), 2000 Poznań: 1 m. (C-2 200 m i C-2 500 m, z D. Jędraszko oraz C-2 1000 m, z M. Gajownikiem), 2001 Mediolan: 2 m. (C-2 200 m, z D. Jędraszko), 3 m. (C-4 200 m, z D. Jędraszko, A. Jezierskim i M. Gajownikiem). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Bazaniak Antoni (1916-1979) technik górniczy, wraz z M. Kozłowskim i Cz. Sobierajem - pierwszy polski olimpijczyk w kajakarstwie, wybitny działacz w tej dyscyplinie sportu, uczestnik IO w Berlinie (1936). Urodzony 1 maja 1916 w Hamborn (Niemcy), absolwent szkoły średniej (technik górniczy). Kajakarz (176 cm, 70 kg), reprezentant I Poznańskiego Klubu Kajakowego i Surmy Poznań), dwukrotny mistrz Polski w K-2 na 1000 i 10000 m (1935), olimpijczyk (1936). Po wojnie jeden z głównych organizatorów życia kajakowego w kraju, wieloletni prezes PZK (1954-1979), wiceprezes (1960) ds. organizacyjnych Międzynarodowej Federacji Kajakowej (ICF), członek zarządu PKOl (1960-1976). Odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim OOP i Złotym Medalem ICF. Zmarł na zgrupowaniu kadry olimpijskiej, gdzie był kierownikiem12 marca 1979 w miejscowości Marino koło Rzymu (Włochy). Od 1979 organizowane są w kraju zawody kajakowe o Memoriał Antoniego Bazaniaka (organizatorem jest Górnik Czechowice-Dziedzice). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl lub pl.wikipedia.org lub na stronach PZKaj
Białkowski Dariusz ps. "Biały", elektryk, kajakarz z Bydgoszczy, medalista mistrzostw świata i Europy, brązowy medalista olimpijski z Barcelony (1992), Sydney (2000) i Aten (2004). Urodzony 16 lipca 1970 w Białogardzie, syn Stanisława i Bogumiły Talkowskiej, absolwent Zespołu Szkół Elektrycznych w Bydgoszczy (1988). Kajakarz (185 cm, 87 kg), reprezentant Astorii Bydgoszcz (od 1987), podopieczny trenerów: Eugeniusza Krajewskiego (pierwszy), Ryszarda Hoppe, Mirosława Jarlińskiego i Michała Brzuchalskiego (kadra). W swojej karierze sportowej przechodził różne koleje losu, ale najistotniejsze wydarzenie miało miejsce na przedolimpijskich sprawdzianach w Duisburgu (1992), kiedy trenerzy zdecydowali się połączyć jego losy z Grzegorzem Kotowiczem. Utarła się nawet opinia, że Kotowicz był dla niego ostatnią deską ratunku, ponieważ okazał się słabszy od kandydatów do kajakowej czwórki. Trener Brzuchalski zaproponował im kajak dwuosobowy i - jak się miało okazać - trafił w "10". Okres zgrywania się obu partnerów trwał stosunkowo krótko. Szybko złapali odpowiedni wspólny rytm i stali się parą na dwie olimpiady. Niesłychanie silny fizycznie stał się wsparciem dla swego, z czasem najbliższego przyjaciela. Miał w swoim sportowym życiorysie, jedną, zresztą do końca niewyjaśnioną sprawę z dopingiem (1993) i był nawet ukarany dyskwalifikacją. Mistrz Polski: K-1 1000 m (1998, 1999, 2002). 3-krotny brązowy medalista MŚ: 1995 Duisburg (K-4 500 m, z Grzegorzem Kotowiczem, Grzegorzem Kaletą i Markiem Witkowskim i K-2 1000 m z Grzegorzem Kotowiczem); 1997 Dartmouth (K-2 1000 m) z Grzegorzem Kotowiczem. 2-krotny medalista ME: 1997 Płowdiw: 2 m. (K-2 1000 m) z Grzegorzem Kotowiczem; 1999 Zagrzeb: 1 m. (K-4 1000 m) z Adamem Seroczyńskim, Markiem Witkowskim i Grzegorzem Kotowiczem. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
D - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
D-ring (ring - niem. pierścień) Uchwyt w kształcie litery "D". Może być wykonany z różnych materiałów (nylonu, stali, ABSu, mosiądzu), ale w kajakarstwie najczęściej można się spotkać z polietylenowymi D-ringami. Zainstalowane w kajakach czy kamizelkach asekuracyjnych, umożliwiają mocowanie tam dodatkowego sprzętu.
Dopierała Marek Przedsiębiorca, kanadyjkarz, partner Marka Łbika, mistrz i reprezentant Polski, dwukrotny mistrz świata (1986, 1987), dwukrotny olimpijczyk (1980, 1988), srebrny i brązowy medalista olimpijski z Seulu (1988). Urodzony 30 lipca 1960 w Bielsku Białej, syn Zygmunta i Franciszki Drąg, absolwent Technikum Górniczego w Czechowicach. Kanadyjkarz (181 cm, 75 kg), specjalizujący się w dwójkach (z Markiem Łbikiem), reprezentant Górnika Czechowice (1972-1988), wychowanek trenera Stanisława Rybakowskiego. Na małym, niezamarzającym akwenie przy elektrowni i kopalni Silesia w Czechowicach wychowało się wielu wodniaków, a wśród nich kajakarzy (Jan Pinczura), których przysposabiał do ciężkiego treningu (Jezioro Goczałkowskie, Wisła) Edward Apel. Tam też i Dopierała (w Górniku) rozpoczynał kajakową edukację. Na początku nie szło mu najgorzej. Podczas MP i na zawodach międzynarodowych startując w kanadyjskiej dwójce miał za partnerów przeważnie Marka Wisłę i Jerzego Dunajskiego, a po szóste miejsce na moskiewskich igrzyskach popłynął z Janem Pinczurą. Ale to wszystko było mało. Po nocach śniły mu się medale. Był niedobry dla polskiego olimpizmu rok 1984. Zamiast za ocean (Los Angeles), w wyniku bojkotu igrzysk na amerykańskim terytorium, nasi kajakarze pojechali na zastępcze, tzw. Zawody Przyjaźni (Grünau, NRD), gdzie nastąpił przełom w sportowej karierze kanadyjkarza z Czechowic. Trener kadry narodowej Stanisław Robakowski na własną odpowiedzialność (prawie wszyscy szkoleniowcy byli przeciw) zdecydował, że w reprezentacyjnej dwójce kanadyjkarzy popłynie razem dwóch Marków: Dopierała z Łbikiem. Tak narodził się duet (w NRD podczas pierwszego startu zdobyli brązowy medal), najlepszy na świecie w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, który prawie za każdym poruszeniem wioseł zdobywał medale (w tym dwa złote) mistrzostw świata. "Karta szła" im nawet wtedy, kiedy po chorobach (Dopierała miał wietrzną ospę) zjawili się na olimpijskim torze, który w Seulu znajdował się na rzece Han. W formie byli słabiutkiej (przed rokiem w Montrealu wygrali mistrzostwo świata w tzw. cuglach), ale ulegli tylko dwójce radzieckich kajakarzy zdobywając srebrny medal (mówiono, że wygrali ambicją i doskonałym, technicznym wiosłowaniem). Podbudowali ten świetny wynik - drugim, tym razem brązowym medalem, w wyścigu na 1000 m. Polacy niewątpliwie, dzięki ogromnemu doświadczeniu potrafili wykorzystać falę powstającą za kanadyjką Duńczyków, odpowiednio rozłożyć siły, by znaleźć możliwości na trzystumetrowy finisz. Olimpijski wynik Polaków był osobistym sukcesem trenera Stanisława Rybakowskiego, który w ten sposób złożył hołd swojemu wychowawcy i trenerowi (bardzo znanej postaci w świecie kajakarzy) Andrzejowi Niedzielskiemu (zmarł na serce w 1982). Przypomnienie osiągnięć: 2-krotny mistrz świata 1986 Montreal (C-2 10000 m) i 1987 Duisburg (C-2 500 m), z M. Łbikiem. 4-krotny medalista MŚ: srebrny 1985 Mechelen (C-2 500 m), 1986 Montreal (C-2 1000 m), 1987 Duisburg (C-2 1000 m), brązowy 1985 Mechelen (C-2 1000 m), wszystkie z M. Łbikiem). 16-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1984), C-1 1000 m (1984), C-1 10000 m (1981, 1984), C-2 500 m (1985, 1986, 1987, 1988), C-2 1000 m (1985, 1986, 1987, 1988), C-2 10000 m (1985, 1986, 1987, 1988). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Dylewska - Światowiak Izabella Nauczycielka WF, trener, kajakarka z Nowego Dworu Mazowieckiego, najlepsza singlistka w historii tej dyscypliny sportu w kraju, wielokrotna mistrzyni Polski, mistrzyni Europy, medalistka MŚ, trzykrotna uczestniczka IO (1988, 1992, 1996), brązowa medalistka olimpijska z Seulu (1988) i Barcelony (1992). Urodzona 16 marca 1968 w Nowym Dworze Mazowieckim, córka Sylwestra i Wandy Lewandowskiej, absolwentka miejscowego Liceum Ogólnokształcącego (1987), poznańskiej AWF (1994), gdzie otrzymała tytuł magistra wf (specjalność trenerska) oraz Podyplomowych Studiów Marketingu i Zarządzania Sportem i Turystyką w Poznaniu. Kajakarka (169 cm, 66 kg) Świtu Nowy Dwór Mazowiecki (od 1980) i Posnanii-Domaru Poznań (od marca 1990), wychowanka trenera Olgierda Światowiaka. Najlepsza i najbardziej utytułowana kajakarka w historii tej dyscypliny sportu w Polsce. Zaczynała swoją sportową przygodę (1980) w ciężkich warunkach na przystani Świtu, gdzie trener Olgierd Światowiak rozpoczynał długą, 15-letnią działalność w tym klubie, co zaowocowało m. in. narodzinami trzech olimpijczyków (Dylewska, Elżbieta Urbańczyk, Wojciech Kurpiewski). Najzdolniejsza wychowanka (potem zresztą także małżonka) szkoleniowca, stosunkowo szybko (1982) znalazła się w reprezentacji Polski biorąc udział w międzynarodowych regatach młodzików (Mińsk). Jej kariera sportowa dzieli się na dwie wyraźnie części: przed i po mistrzostwach świata w Sewilli (1990), gdzie po dodatnim wyniku badań antydopingowych została zdyskwalifikowana na dwa lata (wraz z E. Urbańczyk). W obu okresach centralnymi imprezami, które decydowały o dalszych losach i ocenie postępów zawodniczki były igrzyska olimpijskie. Do występu w Seulu (1988) była dobrze przygotowana. Liczyła na miejsce w pierwszej szóstce, a wywalczyła brązowy medal, co wówczas uznała za spełnienie marzeń. Ale kiedy szykowała się do kolejnego występu olimpijskiego w Barcelonie, który nastąpił już po przykrej antydopingowej wpadce i dyskwalifikacji, zależało jej na wyniku (1992) jak nigdy przedtem. Chciała za wszelką cenę udowodnić, że zupełnie "czysta" jest nadal zdolna do wielkich wyczynów. Temat ten dwukrotna medalistka olimpijska podnosiła wielokrotnie jako centralny i ważki w jej sportowym życiorysie. Uczestniczka MŚ Seniorów: trzy srebrne medale w K 1 (1987 Duisburg K-1 500 m, 1989 Płowdiw K-1 500 m i K -1 5000 m), dwa srebrne w K 2 z Elżbietą Urbańczyk (1995 Duisburg K-2 500 m, 1997 Dartmouth K-2 200 m) i jeden brązowy K2 również z Elżbietą Urbańczyk (1997 Dartmouth K-2 1000 m). Dwukrotna mistrzyni Europy w K2 z Elżbietą Urbańczyk (Plowdiw 1997 K-2 200 i 1000 m). Trzykrotnie zdobywała Puchar Świata w latach 1992, 1993, 1995. Mistrzyni Uniwersjady 1987. Wielokrotna mistrzyni Polski: K-1 200 m (1997), K-1 500 m (1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989,1992, 1993), K-1 1000 m (1984, 1985, 1997), K-1 5000 m (1986, 1993), K-2 500 m (1987,1997), K-2 1000 m (1997), K-2 5000 m (1997), K-4 200 m (1997), K-4 500 m (1993). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
F - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Freimut Maciej Sierż. sł. st. WP, najlepszy polski kajakarz przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, wielokrotny mistrz kraju, mistrz świata (z Wojciechem Kurpiewskim), trzykrotny olimpijczyk (1988, 1992, 1996), srebrny medalista olimpijski z Barcelony 1992 (też z Wojciechem Kurpiewskim). Urodzony 24 lutego 1967 w Wąbrzeźnie, syn Józefa i Izabeli Kłudkowskiej, absolwent Zespołu Szkół Budowlanych (hydraulik) i Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Wielkiego w Wałczu. Kajakarz (188 cm, 90 kg), reprezentant Orła Wałcz (1978-1987) i Zawiszy Bydgoszcz (od 1988), wychowanek trenerów: Haliny Kościałowskiej (nauczycielka wf i trenerka w SMS), Andrzeja Koczana (Orzeł) i Michała Brzuchalskiego (Zawisza, kadra). Najlepszy polski kajakarz lat 1986-1994, największe sukcesy międzynarodowe odniósł ze swoim równie świetnym partnerem Wojciechem Kurpiewskim (kolega klubowy Izabelli Dylewskiej z Nowego Dworu Mazowieckiego) zdobywając z nim m. in. tytuł mistrza świata (Meksyk) i srebrny medal olimpijski (Barcelona), ale i na jedynce należał do ścisłej czołówki światowej. Kajak był dla niego przyjemnością i obowiązkiem. Zawodnik pracowity, lojalny w stosunku do partnera. Robił wszystko by go nigdy nie zawieść. 20-krotny mistrz Polski, w tym: K-1 500 m (1990), K-1 1000 m (1988, 1990), K-2 200 m (1994), K-2 500 m (1986, 1988, 1989, 1993, 1994, 1997), K-2 1000 m (1993, 1994), K-2 10000 m (1993). Mistrz świata 1994 Meksyk (K-2 200 m), z Adamem Wysockim, czterokrotny srebrny 1989 Płowdiw (K-4 1000 m, partnerzy: R. Chwiałkowski, G. Krawców, W. Kurpiewski), 1990 Poznań (K-1 1000 m), 1993 Kopenhaga (K-2 500 m, z W. Kurpiewskim, K-4 10000 m, partnerzy: A. Gryczko, P. Markiewicz i G. Kaleta) i dwukrotnie brązowy 1989 Płowdiw (K-2 500 m, z W. Kurpiewskim), 1995 Duisburg (K-2 500 m, z A. Wysockim) medalista MŚ. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
G - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Górecki Kazimierz (1954-1977) Mechanik samochodowy, kajakarz Orła Wałcz, mistrz Polski (3), brązowy medalista mistrzostw świata (1974), olimpijczyk z Montrealu (1976). Urodzony 17 stycznia 1954 w Strączynie, syn Maksymiliana i Zofii, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (mechanik samochodowy). Kajakarz (183 cm, 90 kg), reprezentant Orła Wałcz, wychowanek trenera Mariana Matłoki (trener kadry: Józef Osiecki). Trzykrotny mistrz Polski w K-4 na 10000 m i K-2 na 1000 m (1974-1975). Dwukrotny brązowy medalista MŚ 1974 Ciudad Mexico (K-1 4x500 m, partnerzy: G. Śledziewski, R. Oborski, A. Matysiak i K-4 10000 m, partnerzy: R. Oborski, A. Matysiak, G. Kołtan). 3-krotny finalista MŚ 1973 Tampere: 6 m. (K-4 1000 m), 1974 Ciudad Mexico: 4 m. (K-4 1000 m), 1975 Belgrad: 6 m. (K-4 1000 m). Mistrz Sportu. Zmarł 22 czerwca 1977 w Poznaniu. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Gronowicz Andrzej Nauczyciel WF, trener, kanadyjkarz, partner Jerzego Opary, wielokrotny mistrz Polski, trzykrotny medalista mistrzostw świata, olimpijczyk (1972, 1976), srebrny medalista olimpijski z Montrealu (1976). Urodzony 7 marca 1951 w Pile, syn Eugeniusza (oficer WP) i Ireny Dąbrowskiej, absolwent Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Olsztynie (1973) i warszawskiej AWF (1982), gdzie otrzymał tytuł magistra sportu (i uprawnienia trenerskie II kl.). Kajakarz (176 cm, 75 kg), reprezentant OKS OZOS Stomil Olsztyn (kariera sportowa od 1968). Jego sportowy życiorys związany jest ściśle z dwoma zawodnikami: Janem Żukowskim i Jerzym Oparą. Żukowskiego spotkał będąc uczniem, jako instruktora nad jeziorem Krzywym w Kortowie pod Olsztynem. Zachęcał go długo do systematycznego treningu, ale zbliżała się matura i w canoe nowicjuszowi trudno się było utrzymać na wodzie. Po trzech latach ciężkiej pracy wystartował z Żukowskim na MŚ w Belgradzie (1971) i zajął 5 m., ale podczas IO w Monachium (1972) dopłynęli tylko do półfinału. Chęć zwyciężania nie została zaspokojona, zaczął się rozglądać za nowym partnerem. Absolutnym dominantem w krajowej konkurencji był wówczas Jerzy Opara. Różnili się doświadczeniem, temperamentem, także wiekiem, ale połączyła ich chęć posiadania medalu olimpijskiego. I choć na krajowych regatach ostro ze sobą rywalizowali, na arenie międzynarodowej szybko dali znać o sobie (na MŚ w Tampere 1973 było już trzecie miejsce na 500 m). Pisano o nich: "Opara dawał z siebie siłę wybuchową, Gronowicz spokój i żelazną cierpliwość. Opara jako szlakowy nadawał kanadyjce rytm, Gronowicz trzymał kurs". I tak dopłynęli do IO w Montrealu (1976). Dwójka Opara (mimo iż miał problemy zdrowotne w okresie przygotowawczym) - Gronowicz jako jedyna z biało-czerwonych przywiozła do kraju srebrny medal. Trzykrotny medalista MŚ: srebrny 1974 Ciudad Mexico (C-2 1000 m), brązowy 1973 Tampere (C-2 500 m), 1977 Sofia (C-2 1000 m). 9-krotny finalista MŚ 1971 Belgrad: 5 m. (C-2 10000 m), 7 m. (C-2 500 m), 8 m. (C-2 1000 m), 1973 Tampere: 4 m. (C-2 10000 m), 6 m. (C-1 10000 m), 1974 Ciudad Mexico: 4 m. (C-2 500 m), 1975 Belgrad: 6 m. (C-2 500 m), 6 m. (C-2 1000 m), 1978 Belgrad: 4 m. (C-2 1000 m). 12-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1973, 1975, 1977), C-1 1000 m (1973, 1974, 1975, 1976, 1978), C-2 1000 m (1971, 1972) i C-2 500 m (1971, 1976). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
J - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Jeżewski Alfons (1914 - 1983) ps. "Szprycha", urzędnik, kajakarz klubów poznańskich, wielokrotny mistrz Polski (11), olimpijczyk z Londynu (1948). Urodzony 26 lutego 1914 w Poznaniu, syn Michała i Julii Frąckowiak, absolwent szkoły średniej (urzędnik). Kajakarz miejscowych klubów: Surmy (do 1948) i Ogniwa (1949-1953), jeden z pierwszych po wojnie zawodników, 11-krotny mistrz Polski: K-2 10000 m (1948, 1949, 1951), K-1 1000 m ( 1950, 1951), K-2 1000m (1949, 1950, 1951, 1952), K-2 500 m (1952, 1953). Mistrz Sportu. Zmarł 10 kwietnia 1983 roku w Poznaniu. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Jędraszko Daniel Historyk, kanadyjkarz (partner Pawła Baraszkiewicza), mistrz i medalista MŚ, trzykrotny mistrz Europy, srebrny medalista IO w Sydney (2000). Urodzony 6 kwietnia 1976 w Szczecinie, syn Ryszarda i Władysławy (rodzice uprawiali sport, ojciec był koszykarzem grającym w II lidze, starszy brat Artur kajakarzem), absolwent miejscowego II Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I i Wydziału Historycznego Uniwersytetu Szczecińskiego. Zawodnik o wspaniałych warunkach fizycznych (193 cm, 92 kg), reprezentant ZKS Wiskord Szczecin i Posnanii Poznań (od 2001), wychowanek trenera Ryszarda Stołka i podopieczny Aleksandra Kołybielnikowa i Ireneusza Pracharczyka (kadra). Mieszkający na leśnych przedmieściach Szczecina (dzielnica Podjuchy) wychowywał się na wodnej przystani (Odra, Regalica) Wiskordu, która była jego drugim domem. Pływać na kajakach zaczął z przyzwoleniem i aprobatą ojca (pracownik miejscowej elektrowni), który mimo, iż osobiście bardziej lubił koszykówkę i lekkoatletykę, oddał obu synów w ręce zaufanego instruktora, pracownika miejscowych Zakładów Chemicznych Ryszarda Stołka. Będąc uczniem szkoły podstawowej nauczył się pływać kajakiem i siedzieć w canoe, jako gimnazjalista (1990) na regatach w Białym Borze zdobywał pierwsze medale MP młodzików, potem próbował szczęścia w kanadyjce, gdzie jego partnerami w dwójce byli: brat Artur, Oktawian Cichowicz i Sławomir Maroński, ale znaczących wyników osiągnięć nie mógł. I dopiero śmiała decyzja trenera kadry narodowej Ukraińca Aleksandra Kołybelnikowa zdecydowała o jego przyszłej wielkiej sportowej karierze. Po IO w Atlancie (1996) trener szukając dróg wyjścia z impasu postanowił połączyć niebywałą żywiołowość i siłę Pawła Baraszkiewicza ze spokojem i refleksyjnością Daniela Jędraszko. Obaj panowie bardzo się polubili i zaprzyjaźnili. Połączenie "wody z ogniem", jak niektórzy nazywali ten "kołybielnikowski" mariaż, okazało się tym razem możliwe. Młodziutka dwójka polskich kanadyjkarzy po dwóch miesiącach wspólnej pracy wygrała Puchar Świata, potem mistrzostwo Europy i srebrny medal mistrzostw świata. Narodziła się "dwójka marzeń", która w sumie wywalczyła: olimpijskie srebro, jeden tytuł mistrza i dwa tytuły wicemistrza świata oraz trzy tytuły mistrza Europy. Marzenia młodych kanadyjkarzy sięgają na pewno, złotego medalu w Atenach. Przypomnienie najlepszych wyników: 18-krotny mistrz Polski: C-1 200 m (1997, 2001), C-1 500 m (1997), C-2 200 m (1999, 2000, 2001, 2002), C-2 500 m (1998, 2001), C-4 200 m (1998, 2000, 2001, 2002), C-4 500 m (1998, 2001, 2002), C-4 1000 m (2001, 2002). 10-krotny medalista MŚ: 1997 Dartmouth: 2 m. (C-2 500 m), 3 m. (C-4 1000 m, partnerzy: P. Midloch, P. Midloch, P. Baraszkiewicz), 1998 Szeged: 2 m. (C-2 500 m), 1999 Mediolan: 1 m. (C-2 500 m), 2 m. (C-2 200 m), 2001 Poznań: 1 m. (C-2 200 m), 2 m. (C-2 500 m), 2002 Sewilla: 3 m. (C-4 500 m, partnerzy: Ginter, Śliwiński i Grzybowski), 2003 Gainsville: 1 m. (C-2 200 m i C-2 500 m), wszystkie medale w dwójce wywalczył z P. Baraszkiewiczem. 4-krotny mistrz Europy 1997 Płowdiw: 1 m. (C-2 500 m), 1999 Zagrzeb: 1 m. (C-2 500 m), 2000 Poznań: 1 m. (C-2 200 m i C-2 500 m, z P. Baraszkiewiczem). Wicemistrz Europy 2001 Mediolan (C-2 200 m, z P. Baraszkiewiczem) i 2-krotny brązowy medalista ME 1997 Płowdiw (C-4 1000 m), 2001 Mediolan (C-4 200 m, z P. Baraszkiewiczem, A. Jezierskim i M. Gajownikiem). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
K - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Kapłaniak Stefan ps. "Cenek", instruktor sportu, organizator turystyki, najwszechstronniejszy i z najdłuższym stażem pierwszy polski kajakarz, który awansował do czołówki światowej (lata pięćdziesiąte), wielokrotny mistrz Polski, mistrz świata (1958) i Europy (1959), trzykrotny uczestnik IO (1956, 1960, 1964), brązowy medalista olimpijski z Rzymu (1960). Urodzony 10 kwietnia 1933 w Szczawnicy, syn Adolfa i Rozalii Arendarczyk, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej, instruktor sportu, organizator turystyki. Kajakarz (176 cm, 73 kg), reprezentant Sokolnicy Krościenko (1949-1953), CWKS Bydgoszcz (1954-1957), YK Nowa Huta (1958), Pienin Szczawnica (1959-1961) i Spójni Warszawa (1962-1965, wychowanek dr Artura Wernera (klub), podopieczny Stanisława Zantary (kadra). Zawodnik o wielkiej fantazji, który jako pierwszy przecierał kajakarskie szlaki w drodze do światowej czołówki. Był niezwykle wszechstronny. U progu swojej kariery sportowej wygrał (1949) spływ kajakiem ze Szczawnicy do Nowego Sącza (50 km), by po kilku zaledwie latach treningu triumfować na klasycznych dystansach w walce o mistrzostwo Polski. Nie stronił też od wyczynów ekstremalnych. Popłynął np. z Nowego Sącza do Nowego Targu, Dunajcem... pod prąd, bagatelka 120 km po 10 godzin dziennie bez odkładania wioseł. Przygotowywał się do "skoku kajakiem" przez wodospady Niagary, ale nie dostał paszportu i szaleńczego pomysłu nie zrealizował. Były to jednak wyczyny na marginesie właściwej kariery "dziecka Pienin" (wsiadł pierwszy raz do kajaka mając 6 lat), która rozwijała się dynamicznie. Pierwszym sygnałem, że jako pierwszy z Polaków dogonił światową czołówkę, było 4 m. w jedynkach (1000 m) podczas IO w Melbourne (1956). W czteroleciu między igrzyskami na Antypodach a IO w Rzymie (1960) dokonał największych wyczynów triumfując w konkurencji indywidualnej na mistrzostwach świata i Europy. Brązowy medal olimpijski (1960), ale już w osadzie z Władysławem Zielińskim (dwójka 1000 m) był szczytem osiągnięć zawodnika, który stał się symbolem dla dalszych kajakarskich pokoleń. 30-krotny mistrz Polski w l. 1953 -1968: K-1 500 m (1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1961, 1964), K-2 500 m (1962, 1965), K-1 1000 m (1956,1957,1958,1959,1961), K-2 1000 m (1963), K-1 10000 m (1953), K-2 10000 m (1962, 1963) i w konkurencjach: K-4 500 m, K-4 1000 m, K-4 10000 m oraz K-1 4x500 m. Był też mistrzem Polski w kajakarstwie górskim (1953) - K-1 slalom. Dwukrotny mistrz świata 1958 Praga (K-1 500 m. i K-2 500 m, z W. Zielińskim). Mistrz Europy 1959 Duisburg (K-1 500 m), trzykrotny medalista ME: srebrny 1961 Poznań (K-2 500 m, z W. Zielińskim), brązowy 1957 Gandawa (K-1 500 m), 1959 Duisburg (K-1 4x500 m, partnerzy: K. Koszieras, R. Skwarski, W. Zieliński). 5-krotny finalista MŚ 1958 Praga: 4 m. (K-1 4x500 m), 4 m. (K-2 1000 m), 1963 Jajce: 4 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-1 4x500 m), 1966 Berlin: 8 m. (K-2 500 m). 5-krotny finalista ME 1957 Gandawa: 4 m. (K-1 4x500 m), 1963 Jajce: 4 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-1 4x500 m), 1965 Snagov: 5 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-1 4x500 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Kołomański Krzysztof Prawnik, kanadyjkarz górski z Drzewicy, wieloletni partner Michała Staniszewskiego, mistrz świata w slalomie górskim (1995), trzykrotny uczestnik IO (1992, 1996, 2000), srebrny medalista olimpijski z Sydney (2000). Urodzony 16 sierpnia 1973 w Opocznie, syn Andrzeja i Wiesławy Stępniewskiej, absolwent Wydziału Prawa UMCS w Lublinie (2001). Kanadyjkarz górski (170 cm, 68 kg), reprezentant Gerlacha Drzewica (1979-2001), wychowanek i podopieczny trenerów: Kazimierza Kuropeski i Roberta Korzeniewskiego. Jego kariera sportowa (a także wieloletniego partnera Michała Staniszewskiego) związana jest nierozłącznie z historią małego klubu, który powstał przy Zakładach Metalowych Gerlach w Drzewicy jeszcze w okresie międzywojennym (miał tylko sekcję piłki nożnej). Warunki do uprawiania kajakarstwa górskiego - zbudowanie na jeziorze sztucznego toru - było dziełem powojennym dziełem grupy działaczy i całej społeczności miasteczka oraz dwóch wspaniałych szkoleniowców Kazimierza Kuropeski i Roberta Korzeniewskiego (rozpoczął treningi 10 marca 1978). To oni przed miejscową młodzieżą potrafili stworzyć wizję sportowego współzawodnictwa, które najwytrwalszych może zaprowadzić aż na olimpijskie podium. Kołomański i Staniszewski, dzięki wielkiemu talentowi, zaangażowaniu, wieloletniej pracy (wychowanie górskiego slalomisty to lata treningu), zrealizowali po mistrzowsku oczekiwania i marzenia mieszkańców Drzewicy. Debiut w reprezentacji Polski juniorów (1987), mistrzostwo świata juniorów (1991), mistrzostwo świata seniorów w slalomie kanadyjek (1995), wreszcie srebrny medal olimpijski w Sydney (2000) - to kamienie milowe wspaniałej kariery sportowej, która trwała ponad dwadzieścia lat. Wielokrotny mistrz Polski: w tym C-2 slalom (1990, 1992). 2-krotny medalista MŚ 1995 Nottingham: 1 m. i 1999 Sen de Urgell: 2 m. w slalomie górskim C-2 wraz z M. Staniszewskim. 3-krotny medalista ME 1996 Augsburg: 2 m. (sztafeta - slalom górski), 3 m. (slalom górski, z M. Staniszewskim), 2000 Val Di Sole - Mezzana: 3 m. (slalom górski C-2, z M. Staniszewskim). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Kotowicz Grzegorz Nauczyciel WF, kajakarz z Czechowic, partner Dariusza Białkowskiego, medalista mistrzostw świata, mistrz Europy, trzykrotny olimpijczyk (1992, 1996, 2000), brązowy medalista olimpijski z Barcelony (1992) i Sydney (2000). Urodzony 6 sierpnia 1973 w Czechowicach - Dziedzicach, syn Leona i Antoniny Bednarczyk, absolwent Technikum Górniczego i warszawskiej AWF, gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Kajakarz (185 cm, 82 kg), reprezentant Górnika - Rafinerii Czechowice (1984 -1994) i Posnanii Poznań (1995-2001), podopieczny trenerów: Stanisława Łukasika, Andrzeja Kulczaka, Stanisława Biegasika i Michała Brzuchalskiego (kadra). Wybrał kajaki, bo lubił wodę. Romantyk. Dzięki wielkiej pracy i wrodzonej inteligencji wyrósł na zawodnika o wielkiej charyzmie w środowisku i stał się prawdziwym przywódcą wielu osad. Największe sukcesy odniósł ze swoim przyjacielem Dariuszem Białkowskim. Mimo dużych sukcesów, miał trochę pecha: zbyt mało zdobył medali złotych. Zakończył karierę (2001) nie chcąc przegrywać z młodszymi. Wielokrotny mistrz Polski: K-1 200 m (1997, 1998), K-1 500 m (1997, 1998, 1999, 2000, 2001), K-1 10000 m (1993), K-2 200 m (1997), K-2 1000 m (1997, 1998, 2000), K-4 500 m (2000). 7-krotny medalista MŚ: 1994 Meksyk: 2 m. (K-4 1000 m), z Piotrem Markiewiczem, Markiem Witkowskim i Adamem Wysockim; 1995 Duisburg: 3 m. (K-4 500 m), z Grzegorzem Kaletą, Markiem Witkowskim i Dariuszem Białkowskim, 3 m. (K-2 1000 m) z Dariuszem Białkowskim; 1997 Dartmouth: 2 m. (K-1 500 m i K-1 200 m), 3 m. (K-2 1000 m) z Dariuszem Białkowskim; 1999 Mediolan: 3 m. (K-1 500 m). Mistrz Europy 1999 Zagrzeb (K-4 1000 m, partnerzy: A. Seroczyński, M. Witkowski, D. Białkowski). 4-krotny srebrny medalista ME: 1997 Płowdiw (K-1 200 i 500 m , K-2 1000 m, z D. Białkowskim.); 1999 Zagrzeb (K-1 500 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Kurpiewski Wojciech ps. "Kurp", kierowca, kajakarz z Nowego Dworu Mazowieckiego, partner Macieja Freimuta, mistrz Polski i mistrz świata, dwukrotny olimpijczyk (1988, 1992), srebrny medalista olimpijski z Barcelony (1992). Urodzony 16 lutego 1966 w Nowym Dworze Mazowieckim, absolwent miejscowego Technikum Mechanicznego (technik samochodowy). Kajakarz (189 cm, 90 kg), reprezentant Świtu Nowy Dwór Mazowiecki (od 1979) i Admiry Gorzów Wielkopolski, wychowanek trenera Olgierda Światowiaka i podopieczny trenerów Jerzego Krajewskiego i Michała Brzuchalskiego (kadra). Miał zostać kolarzem (trenował w LKS POM Modlin), ale ostatecznie wybrał wodę (treningi kajakarzy odbywały się na rozlewiskach Bugu i Narwi). Samotnik. Zawsze chodził własnymi drogami. Pierwsze próby rywalizacji ujawniły, że jest "urodzonym wojownikiem". W walce o najwyższe światowe zaszczyty (z Maciejem Freimutem) nigdy się nie poddawał. Umiał walczyć do końca. 8-krotny mistrz Polski: K-1 500 m (1986, 1987), K-2 500 m (1988, 1990, 1991, 1992), K-4 500 m (1990), K-4 1000 m (1990). Trzykrotny srebrny medalista MŚ 1987 Duisburg (K-4 500 m, partnerzy: R. Chwiałkowski, G. Krawców, K. Krzyżański), 1989 Płowdiw (K-4 1000 m, partnerzy: R. Chwiałkowski, M. Freimut, G. Krawców), 1993 Kopenhaga (K-2 500 m, z M. Freimutem). 3-krotny brązowy medalista MŚ 1986 Montreal (K-4 1000 m, partnerzy: R. Chwiałkowski, K. Krzyżański, G. Krawców), 1989 Płowdiw (K-2 500 m, z M. Freimutem), 1993 Kopenhaga (K-2 500 m, z M. Freimutem). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Ł - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Łbik Marek ps. "Diabeł", przedsiębiorca, kajakarz, kanadyjkarz poznańskiej Warty, partner Marka Dopierały, wielokrotny mistrz Polski, dwukrotny mistrz świata (1986, 1987), dwukrotny olimpijczyk (1980, 1988), srebrny i brązowy medalista olimpijski z Seulu (1988). Urodzony 30 stycznia 1958 w Poznaniu, syn Mariana i Teresy Kąkolewskiej, absolwent miejscowego Liceum Zawodowego (1977, mechanik obróbki skrawaniem) i Studium Trenerskiego przy AWF Wrocław. Kanadyjkarz (180 cm, 80 kg), reprezentant poznańskiej Warty (1969-1991), wychowanek trenera Adama Richtera, podopieczny trenera Stanisława Rybakowskiego (kadra). Kiedy pierwszy raz pojawił się na przystani (zwabił go tam ze szkoły podstawowej nr 14 trener Abramowicz), niczym się specjalnie nie wyróżniał. Najpierw wsadzono go na kajak, ale czynny jeszcze zawodnik i początkujący trener Maciej Tomyślak koniecznie chciał go "przerobić" na kanadyjkarza. Kandydat na mistrza protestował: " - po co mam w łódce klęczeć, jeśli wygodniej jest siedzieć". Ale kiedy w osadzie znalazło się miejsce obok mistrza Polski juniorów Tomasza Pawłowskiego, przystał na canoe. Sprawę "przyklepał" swym autorytetem trener juniorów Adam Richter, właściwy wychowawca poznańskiego kanadyjkarza, który o swoim podopiecznym miał jednoznaczną opinię: " - Marek miał smykałkę do sportu i dobrą koordynację ruchów. Był twardy, zadziorny i chciał coś zdobyć, miał też dobrą technikę wiosłowania". Inni, którzy śledzili rozwój młodego poznańskiego kanadyjkarza dodawali znacząco, że "czuł wodę", a jeszcze inni, kiedy oceniali już jego karierę sportową dodawali: "Niesłychanie impulsywny, brylujący w otoczeniu, zawsze mający swoje zdanie. Tytan pracy". Wszystkie te cechy sprawiły, że wyrósł na czołowego kanadyjkarza świata i choć pierwsze sukcesy odnosił wprawdzie z Piotrem Pawłowskim (brązowy medal MŚ, 1979) i Tomaszem Goliaszem (srebrny medal MŚ, 1989), to jednak dopiero mariaż z Markiem Dopierałą (decyzja trenera Stanisława Rybakowskiego z 1984, Zawody Przyjaźni w Grünau) sprawił, że został mistrzem świata i srebrnym medalistą olimpijskim. Niestety, przykre było jego rozstanie z wyczynem sportowym. Niespodziewanie podczas przygotowań do kolejnych igrzysk (1992) wszedł w ostry konflikt z nowym trenerem kadry narodowej Jerzym Oparą (nie widział go w gronie podopiecznych, szykując nową młodą ekipę) i niespodziewanie zakończył karierę sportową (1991). 24-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1981, 1983, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990), C-1 1000 m (1981, 1985,1986, 1987, 1989), C-1 10000 m (1986, 1987, 1989), C-2 500 m (1979, 1980, 1984, 1988 ), C-2 1000 m (1978, 1988), C-2 10000 m (1978, 1980, 1988). Dwukrotny mistrz świata 1986 Montreal (C-2 10000 m) i 1987 Duisburg (C-2 500 m), z Markiem Dopierałą. 4-krotny wicemistrz świata 1985 Mechelen (C-2 500 m), 1986 Montreal (C-2 1000 m), 1987 Duisburg (C-2 1000 m), z Markiem Dopierałą, 1989 Płowdiw (C-2 500 m), z Tomaszem Goliaszem. 2-krotny brązowy medalista MŚ 1979 Duisburg (C-2 500 m), z Piotrem Pawłowskim, 1985 Mechelen (C-2 1000 m) z Markiem Dopierałą. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
M - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Markiewicz Piotr Specjalista od marketingu, kajakarz z Augustowa, dwukrotny mistrz świata (1995), jedyny kajakarz, który zdobył medal olimpijski (brązowy) w Atlancie (1996). Urodzony 3 września 1973 w Sejnach, syn Witolda i Fryderyki Lucyny Nowickiej, absolwent Technikum Elektrycznego w Augustowie i Instytutu Zarządzania i Marketingu Politechniki Białostockiej (2001), gdzie otrzymał tytuł magistra, kajakarz (184 cm, 80 kg), reprezentant Sparty Augustów (1987-1999), podopieczny trenerów: Andrzeja Siemiona (klub) i Michała Brzuchalskiego (kadra). Lata chłopięce spędził w Sejnach, ale kocha Augustów z którym związany jest na dobre i na złe. Tam też rozpoczął sportową przygodę. Zawodnik o nienadzwyczajnych warunkach fizycznych dysponował dużą siłą, skuteczną techniką i piorunującym finiszem. Najwyższą formę zademonstrował w Duisburgu (1995) zdobywając dwa tytuły mistrza świata na 500 i 200 m. Był naszym wielkim faworytem na IO w Atlancie (1996). I nie zawiódł, gdyż jako jedyny polski kajakarz stanął ostatecznie na podium, choć towarzyszyły temu wydarzeniu dramatyczne okoliczności. Doświadczony zawodnik, prawie stuprocentowy faworyt fatalnie zachował się w pierwszym półfinale, zajmując piąte, nie premiowane finałem miejsce (nie zauważył skutecznie finiszującego Słowaka Roberta Erbana). Awansował ostatecznie do decydującej rozgrywki (jako ostatni, dziewiąty finalista) tylko dlatego, że piąty zawodnik drugiego półfinału Rosjanin Siergiej Werlin popłynął wolniej od Polaka o ... 23 setne sekundy ! Napisano nazajutrz w prasie, że wywalczył finał "kuchennymi drzwiami". Ale tym razem szansy nie zmarnował, choć ze startu olimpijskiego (brązowy medal) nie był w pełni zadowolony. Resztę medali na mistrzostwach Europy i świata zdobył w osadach. Uważany był za wspaniałego prowadzącego czwórki, choć jednocześnie - co podkreślali fachowcy - czołowy kajakarz Sparty Augustów był piekielnym indywidualistą przekonanym zawsze o własnej nieomylności. Zakończył karierę sportową mając 26 lat (?). Można też zetknąć się z opinią, że był jednym z największych (choć nie w pełni wykorzystanym) talentów w historii polskiego kajakarstwa. Wielokrotny mistrz Polski: K-1 200 m (1994), K-1 500 m (1993), K-1 1000 m (1993), K-4 200 m (1997, 1998, 1999, 2000), K-4 500 m (1997, 1999, 2001), K-4 1000 m (1997, 1998, 1999). Dwukrotny mistrz świata 1995 Duisburg (K-1 200 m, K-1 500 m). Trzykrotny srebrny medalista MŚ 1993 Kopenhaga (K-4 10000 m, z M. Freimutem, G. Kaletą i A. Gryczko), 1994 Meksyk (K-4 1000 m, z G. Kotowiczem, M. Witkowskim i A. Wysockim), 1999 Mediolan (K-4 200 m, z M. Twardowskim, A. Wysockim i P. Łakomym) i brązowy medalista MŚ 1995 Duisburg (K-4 1000 m, z G. Kaletą, M. Witkowskim i A. Wysockim). Dwukrotny brązowy medalista ME 1997 Płowdiw (K-4 1000 m i K-4 200 m, z M. Witkowskim, A. Seroczyńskim i G. Kaletą). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Matłoka Marian (1918-1986) Elektrotechnik, trener, kajakarz klubów poznańskich, uczestnik IO w Londynie (1948), pionier kajakarstwa na Pomorzu Zachodnim. Urodzony 3 listopada 1918 w Nowym Karminie, absolwent szkoły średniej (elektrotechnik), kajakarz (kariera sportowa od 1935) klubów poznańskich: KK 28 (1946-1947), Surmy (1948) i Ogniwa (1949-1950). 13-krotny mistrz Polski: K-2 10000 m (1946, 1948, 1949), K-2 1000 m (1946, 1947, 1949, 1950) i K-4 (brak danych). Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener. Pionier kajakarstwa na Pomorzu Zachodnim (Szczecin), założyciel sekcji kajakowej WTS Orzeł w Wałczu. Zasłużony Mistrz Sportu i Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Był żonaty i miał troje dzieci. Zmarł w Wałczu 8 listopada 1986. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
O - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
O-ring (ring - niem. pierścień) Uchwyt w kształcie litery "O". Może być wykonany z różnych materiałów (nylonu, stali, ABSu, mosiądzu), ale w kajakarstwie najczęściej można się spotkać z polietylenowymi O-ringami. Zainstalowane w kajakach czy kamizelkach asekuracyjnych, umożliwiają mocowanie tam dodatkowego sprzętu.
Opara Jerzy ps. "Dzik", nauczyciel wf, trener, pierwszy polski kanadyjkarz, który uzyskał wyniki klasy międzynarodowej, wielokrotny mistrz Polski, srebrny medalista mistrzostw świata, uczestnik IO (1972, 1976), zdobywca srebrnego medalu olimpijskiego (wraz z Andrzejem Gronowiczem) w Montrealu (1976). Urodzony 21 lipca 1948 w Warszawie, syn Jana i Ireny Kocus, absolwent miejscowego Technikum Budowlanego i stołecznej AWF (1978), gdzie otrzymał tytuł magistra sportu (i uprawnienia trenera II kl.), kanadyjkarz (176 cm, 80 kg), reprezentant Skry Warszawa (1965-1968 i 1971-1979) i Zawiszy Bydgoszcz (1968-1970), podopieczny Ryszarda Folgarta (zachęcił go do uprawiania kajakarstwa) oraz trenerów: Mariana Puchalskiego (klub) i Andrzeja Niedzielskiego (kadra). Jako pierwszy Polak (w reprezentacji od 1968) uzyskał wyniki na poziomie światowym debiutując srebrnym medalem MŚ w Kopenhadze (1970) w konkurencji indywidualnej na 1000 m. Po nieudanym występie olimpijskim w Monachium (1972) połączył siły z zawodnikiem olsztyńskiego Stomilu Andrzejem Gronowiczem z którym (K-2) wywalczył srebrne oraz brązowe medale MŚ (1973, 1974, 1977) i najważniejszy w karierze srebrny medal olimpijski w Montrealu (1976). Zdobył go, mimo sporych komplikacji zdrowotnych w okresie przygotowawczym (uszkodzenie błony bębenkowej i kontuzja barku odniesiona podczas ćwiczeń na nartach). Miał sporo problemów (konfliktów) z trenerem kadry narodowej Andrzejem Niedzielskim (sprawy koncepcji szkoleniowych). "Kontynuował" (niestety) te konflikty (np. Marek Łbik), kiedy sam zaczął kierować szkoleniem polskiej reprezentacji (1990-1992). Sukcesów w tej dziedzinie nie miał. 12-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1971, 1974), C-1 1000 m (1968, 1969, 1971, 1972) i C-1 10000 m (1968, 1969, 1971, 1973, 1974, 1975). 4-krotny medalista MŚ: srebrny 1970 Kopenhaga (C-1 1000 m), 1974 Meksyk (C-2 1000 m), brązowy 1973 Tampere (C-2 500 m),1977 Sofia (C-2 1000 m). 8-krotny finalista MŚ 1971 Belgrad: 4 m. (C-1 500 m), 4 m. (C-1 1000 m), 1973 Tampere: 4 m. (C-2 1000 m),6 m. (C-2 10000 m), 1974 Ciudad Mexico: 4 m. (C-2 500 m), 1975 Belgrad: 6 m. (C-2500 m), 6 m. (C-2 1000 m), 1978 Belgrad: 4 m. (C-2 1000 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
P - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Pastuszka Aneta studentka, kajakarka, jeden z największych talentów w historii tej dyscypliny sportu w Polsce, wielokrotna mistrzyni Polski, dwukrotna mistrzyni świata, pięciokrotna mistrzyni Europy, trzykrotna olimpijka (1996, 2000, 2004), brązowa medalistka z Sydney (2000) i Aten (2004). Urodzona 11 maja 1978 w Krośnie Odrzańskim, woj. lubuskie, córka Mariana i Haliny Krajewskiej, absolwentka miejscowego Liceum Ogólnokształcącego (2001), studentka poznańskiej AWF, kajakarka (167 cm, 62 kg), reprezentantka MKKS Gorzów Wielkopolski (od 1989), wychowanka Beaty Bukowskiej (nauczycielka) oraz trenerów: Krystyny Głażewskiej - klub i jej męża Piotra (kadra). Wielki, a może największy talent w historii polskich kajaków. Kiedy pojawiła się w Międzyszkolnym Kajakowym Klubie Sportowym Gorzów, jego animatorka (dusza i serce), wilnianka Krystyna Głażewska po pierwszym treningu na Warcie wiedziała już, że ma do czynienia z przyszłą zawodniczką-kandydatką na mistrzynię świata. W tym przekonaniu utrzymywała siebie i Anetę aplikując jej racjonalny trening, gdyż młodziutka kajakarka... bała się wysiłku. Czas i systematyczna zaprawa zrobiły swoje. Szlifierze "kajakowych brylantów" (wraz z Anetą wyrastała w klubie równolegle, jej partnerka z dwójki, również niezwykle utalentowana Beata Sokołowska) mieli coraz więcej okazji do satysfakcji. Pierwsze medale młodziczek (1990), debiut w drużynie narodowej podczas mistrzostw świata juniorów (1993), pierwsze tytuły mistrzostw Polski seniorów w dwójce z Beatą Sokołowską (od 1995). I coraz większa wszechstronność (jedynki, dwójki, czwórki). Aż wreszcie eksplozja talentu i doświadczenia: medale mistrzostw świata i Europy na przełomie wieku, łącznie z medalem olimpijskim w Sydney (2000). Na Antypodach wiało niesamowicie (kilkakrotnie przekładano godzinę startu), wysoka fala zalewała kajak (dodatkowo uszczelnione klejącą folią miejsca siedzące) i w takich warunkach (przy niskiej wadze naszych reprezentantek) brązowy medal przyjęto z ulgą. Bez fali i wiatru mogło być... złoto. W krótkiej poolimpijskiej przerwie (był z tego powodu niesłychany zgiełk w prasie, że opuściła partnerkę i klub) uporządkowała swoje sprawy osobiste (m.in. otrzymała świadectwo dojrzałości) i w następnych startach (stała partnerka B. Sokołowska urodziła dziecko, startowała więc w dwójce z J. Skowron) wykazała znów znakomitą formę zdobywając złote (K-4 1000 m), srebrne (K-2 na 500 i 200 m) i brązowe (K-4 na 200 m) medale mistrzostw świata. Wielokrotna mistrzyni Polski: K-1 200 m (1998, 2000), K-1 500 m (1998, 1999, 2000), K-2 200 m (1997, 1999, 2000, 2002), K-2 500 m (1999, 2000), K-2 1000 m (2000), K-4 200 m (1998, 1999, 2000, 2002), K-4 500 m (1997, 1998, 1999, 2000), K-4 1000 m (2002). 2-krotna mistrzyni świata 1999 Mediolan (K-2 500 m, z B. Sokołowską), 2002 Sewilla (K-4 1000 m, z A. Białkowską, K. Sadalską i J. Skowroń). 4-krotna srebrna medalistka MŚ 1999 Mediolan (K-2 200 m, z B. Sokołowską) 2001 Poznań (K-2 200 m, K-2 500 m, z Beatą Sokołowską), 2002 Sewilla (K-2 200 m, z J. Skowroń). 6-krotna brązowa medalistka MŚ 1999 Mediolan (K-4 500 m, z J. Skowroń, A. Michalak i B. Sokołowską i K-4 200 m, z B. Sokołowską, A. Piszcz i A. Michalak), 2001 Poznań (K-4 200 m, z K. Sadalską, D. Kuczkowską i J. Skowroń), 2003 Gainsville (K-1 500 m, K-2 200 m, z Beatą Sokołowską-Kuleszą i K-4 200 m, z K. Sadalską, B. Sokołowską-Kuleszą i J. Skowroń). 5-krotna mistrzyni Europy: 1999 Zagrzeb (K-2 1000, 500 i 200 m z B. Sokołowską), 2000 Poznań (K-2 200 m, K-2 500 m, z B. Sokołowską). 3-krotna brązowa medalistka ME 2000 Poznań (K-2 1000 m, z B. Sokołowską), 2001 Mediolan (K-2 200 m, z B. Sokołowską, K-4 200 m, z K. Sadalską, D. Kuczkowską i J. Skowroń). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Piszcz Rafał Prawnik, kajakarz, trener i prezes poznańskiej Warty, wielokrotny mistrz Polski, finalista MŚ i ME, trzykrotny uczestnik IO (1964, 1968, 1972), brązowy medalista olimpijski (wraz z Władysławem Szuszkiewiczem) z Monachium (1972). Urodzony 24 października 1940 w Poznaniu, syn Mariana i Anny Łuczak (rodzice zginęli tragicznie w grudniu 1942), absolwent Wydziału Prawa UAM w Poznaniu, gdzie otrzymał tytuł magistra praw i miejscowej AWF (trener), kajakarz (176 cm, 82 kg) poznańskiej Warty (1955-1974), wychowanek Tadeusza Rumieja (pierwszy trener, stary harcerz, wspaniały człowiek), podopieczny trenerów: Stanisława Zantary i Andrzeja Niedzielskiego, o którym powiedział kiedyś: "żałuję, że spotkałem się z nim tak późno. Swoją wiedzą, temperamentem i sercem pchnął kajaki na nowy, szeroki tor". Poznaniak z krwi i kości. Wychował się w Chwaliszewie i na wodach Warty. Zawodnik mądry, dociekliwy, zaangażowany, a przede wszystkim pogodny. Całe życie w ukochanym klubie. W Warcie był zawodnikiem, trenerem i prezesem. Przez wiele lat utrzymywał się w polskiej i światowej czołówce, ale dopiero pod koniec kariery, przed IO w Monachium (1972) właśnie trener Andrzej Niedzielski (zmarł tuż po wprowadzeniu stanu wojennego w 1982) posadził go w jednym kajaku z Władysławem Szuszkiewiczem. No i stało się! Brązowy medal olimpijski jest praktycznym wkładem poznaniaka w "dzieło otwarcia" polskich kajaków na szeroki świat. 24-krotny mistrz Polski: K-1 500 m (1969), K-2 500 m (1968, 1969, 1970, 1971, 1973), K-2 1000 m (1964, 1965, 1966, 1968, 1970, 1971, 1972, 1973), K-4 1000 m (1964, 1965, 1970, 1974), K-2 10000 m (1965, 1966, 1968, 1974) i K-4 10000 m (1965, 1966). 8-krotny finalista MŚ 1966 Berlin: 4 m. (K-4 1000 m), 7 m. (K-4 10000 m), 1970 Kopenhaga: 5 m. (K-2 500 m), 1971 Belgrad: 5 m. (K-2 1000 m), 6 m. (K-2 500 m), 1973 Tampere: 4 m. (K-2 500 m), 4 m. (K-1 4x500 m), 5 m. (K-2 1000 m). 3-krotny finalista ME: 1965 Snagov: 5 m. (K-1 4x500 m), 8 m. (K-2 1000 m), 1969 Moskwa: 4 m. (K-2 500 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
R - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Royalex Materiał typu Sandwich. Stosowany między innymi przez firmę Old Town do produkcji kanadyjek składa się z kilku(nastu) sprasowanych warstw ABS-u, pomiędzy którymi znajduje się rdzeń wykonany z kompozycji pianek poliuretanowych o zamkniętych komórkach. Przy zachowaniu niewielkiej wagi Royalex charakteryzuje się bardzo dużą sztywnością, wytrzymałością i odpornością na ścieranie. Dlatego kanadyjki wykonane z tego materiału mają bardzo dobre recenzje wśród użytkowników
Ruszkowski Robert (1942 - 1998) ps. "Adzik", kajakarz, reprezentant stołecznej Spójni i bydgoskiego Zawiszy, mistrz Polski (2), olimpijczyk z Tokio (1964). Urodzony 9 czerwca 1942 w Warszawie, syn Stanisława i Janiny Filipek, absolwent szkoły średniej (technik elektryk), instruktor sportu, kajakarz (187 cm, 80 kg) stołecznej Spójni i bydgoskiego Zawiszy, wychowanek trenera Stanisława Zantary. 2-krotny mistrz Polski: K-2 500 m (1963), K-1 4x500 m (1963), olimpijczyk (1964). Zmarł w Warszawie 26 lipca 1998. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
S - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Seroczyński Adam Wielki kajakowy talent z Olsztyna, medalista mistrzostw świata i Europy (jedynki), brązowy medalista olimpijski z Sydney 2000 (czwórki). Urodzony 13 marca 1974 w Olsztynie, syn Mariana i Leokadii Dominiak, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego i Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Wałczu, student Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Kajakarz (190 cm, 85 kg) OKS Olsztyn, wychowanek trenerów: Leszka Konarzewskiego (klub) i Michała Brzuchalskiego (kadra). Na przystani kajakowej na Jeziorze Krzywym zjawił się jako dziesięciolatek (uczeń szkoły podstawowej nr 4 im. Janusza Kusocińskiego). Było raźniej, bo do kajaku (wehikułu bardzo wywrotnego) jako pierwszy wszedł starszy brat Marian, ale to Adam dopłynął aż do medalu olimpijskiego. W końcu kajak pokochał i z nim związał całe życie sportowe. Przez pierwsze kilka lat pływał w załodze (w Sydney medal zdobył w czwórce), w dwa lata po igrzyskach na Antypodach (2002) posadzono go wreszcie w jedynce. Premiera była imponująca: dwa złote medale mistrzostw Europy i brązowy medal mistrzostw świata na dystansie 1000 m stały się udziałem olsztynianina, co jest pierwszym polskim sukcesem od 1991. Lepiej później niż wcale. W osadzie reprezentacyjnej czwórki (poza IO) zdobył jeszcze na MŚ: 1997 Dartmouth: 4 m. (wraz z G. Kaletą, P. Łakomym, M. Witkowskim) na 1000 m, 1998 Szeged: 7 m. i 1999 Mediolan: 4 m. (także w czwórce na 1000 m) oraz ME: 1997 Płowdiw: 3 m. i 1999 Zagrzeb: 1 m. w czwórce kajakowej na 1000 m wraz z D. Białkowskim, M. Witkowskim i G. Kotowiczem. Wielokrotny mistrz Polski: K-1 1000 m (2000, 2001), K-4 500 m (1993, 1994), K-4 1000 m (1993, 1994), K-4 10000 m (1993). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Sobieraj Czesław (1914-1985) Urzędnik, wszechstronny sportowiec poznański, najlepszy polski kajakarz w okresie międzywojennym, wielokrotny mistrz Polski (8), srebrny medalista MŚ (1938), olimpijczyk z Londynu (1948). Urodzony 17 lipca 1914 w Podrzewiu, syn Stanisława i Marii, absolwent szkoły średniej, urzędnik, wszechstronny zawodnik (kariera sportowa 1931-1933 zapasy, boks, gimnastyka; kajakarstwo 1934-1939 i 1945-1949). Reprezentant (kluby poznańskie) Harcerskiej Drużyny Wilków Morskich, HKS, HCP i Warty. Najlepszy polski kajakarz okresu międzywojennego, już przed II wojną światową odnosił sukcesy na mistrzostwach świata zdobywając w Vaxholm (1938) srebrny medal i tytuł wicemistrzowski w K-1 na 10000 m. Podczas tych samych mistrzostw, na krótszym dystansie (K-1 1000 m) zajął 4 m. 15-krotny reprezentant Polski i 8-krotny mistrz kraju: w K-1 10000 m (1947, 1948), K-1 1000 m (1946, 1948), K-4 1000 m (1946, 1947, 1948, 1949). Wieloletni działacz klubów poznańskich: prezes KS Stal przy Poznańskiej Fabryce Maszyn Żniwnych (1955-1958), kierownik sekcji kajakowej i trener Olimpii Poznań (1958-1962) oraz wiceprezes tego klubu (1968-1975). Odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Wdowiec, miał czworo dzieci. Zmarł w Poznaniu 24 lipca 1985. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Sokołowska - Kulesza Beata Kajakarka z Gorzowa Wielkopolskiego, partnerka Anety Pastuszki, wielokrotna mistrzyni Polski, mistrzyni Europy i świata, brązowa medalistka olimpijska z Sydney (2000) i Aten (2004). Urodzona 10 stycznia 1974 w Gorzowie Wielkopolskim, córka Tadeusza i Krystyny, absolwentka miejscowego III Liceum Ogólnokształcącego, reprezentantka (160 cm, 58 kg) MKKS Gorzów Wielkopolski, wychowanka Krystyny Głażewskiej (klub) i Piotra Głażewskiego (kadra). W szkole podstawowej grała w siatkówkę i koszykówkę, a została kajakarką (1986) z własnej nieprzymuszonej woli, może dlatego, że mieszkała w dzielnicy Zawarcie, naprzeciwko Międzyszkolnego Kajakowego Klubu Sportowego. Zadziorna, nieustępliwa, skrupulatna. Nie lubi improwizacji. I nie przepada za wodą. Kocha za to słońce, ciepło i wtedy trening jest dla niej wielką przyjemnością. Trafiła dobrze. W klubie znalazła troskliwych opiekunów oraz świetną partnerkę (Aneta Pastuszko), z którą zaczęła odnosić pierwsze sukcesy (1994). Ale przyplątała się anemia i na pierwsze igrzyska, które miały być wspólne, Aneta pojechała sama (startowała w jedynce). W zmaganiach z anemią zwyciężyła (ogromna pomoc lekarza Andrzeja Rakowskiego) rozpoczynając kolejny czteroletni cykl przygotowań olimpijskich. Wszystko szło dobrze. Polki z roku na rok robiły bardzo widoczne postępy. Sięgnęły po medale mistrzostw świata i Europy, ale dużo nie brakowało, by nie spełnił się kolejny sen o medalu olimpijskim. W Sydney wymarzoną pogodę mieli wioślarze. Gdy tylko skończyli rywalizację zerwał się wiatr dochodzący do 140 km /godz. Poważnie zaczęto dyskutować o przerwaniu regat. Ale to by była klęska. Cztery lata treningu mogły być znów zmarnowane. Na szczęście jednak popłynęły. Pod wiatr. Dystans 500 metrów jakby wydłużył się przynajmniej o następną setkę. Ale wytrwały i medal zdobyły. W normalnych warunkach mógł być złoty. W tych konkretnych warunkach brązowy też bardzo cieszył. Od 1993 startowała w mistrzostwach Polski seniorek (od 1994 w dwójce z Anetą Pastuszko z którą zdobyła najwięcej tytułów mistrzowskich). W latach 1993-2001 wywalczyła w sumie: 17 medali złotych, 7 srebrnych i 2 brązowe. Wielokrotna mistrzyni Polski: K-2 200 m (1997, 1998, 1999, 2000, 2001), K-2 500 m (1999, 2000, 2001), K-2 1000 m (2000, 2001), K-4 200 m (1998,1999,2000), K-4 500 m (1997, 1998, 1999, 2000). Na arenie międzynarodowej zdobyła tytuły: mistrzyni świata 1999 Mediolan (K-2 500 m), z Anetą Pastuszką, 3-krotnie wicemistrzyni świata 1999 Mediolan (K-2 200 m, z A. Pastuszką), 2001 Poznań (K-2 200 i 500 m), z Anetą Pastuszką, 5-krotna brązowa medalistka MŚ 1999 Mediolan (K-4 500 m, z A. Pastuszką, A. Michalak i J. Skowroń, K-4 200 m, z A.Pastuszką, A. Piszcz, A. Michalak), 2003 Gainsville (K-2 200 m, z A. Pastuszką, K-2 500 m, z J. Skowroń i K-4 200 m, z K. Sadalską, A. Pastuszką, J. Skowroń). 5-krotnie mistrzyni Europy 1999 Zagrzeb (K-2 200, 500, 1000 m, z A. Pastuszką), 2000 Poznań (K-2 200 i 500 m, z A. Pastuszką), wicemistrzyni Europy 2001 Mediolan (K-2 1000 m, z J. Skowroń) i 2-krotnie brązowy medal ME 2000 Poznań (K-2 1000 m), 2001 Mediolan (K-2 200 m) z A. Pastuszką. Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Staniszewski Michał Trener, kanadyjkarz górski z Drzewicy, wieloletni partner Krzysztofa Kołomańskiego, mistrz (1995) i wicemistrz świata (1999), medalista mistrzostw Europy (1996, 2000), trzykrotny uczestnik IO (1992, 1996, 2000), srebrny medalista olimpijski z Sydney (2000). Urodzony 16 września 1973 w Opocznie, syn Hieronima i Józefy Nowakowskiej, absolwent szkoły średniej (1996), mechanik. Kanadyjkarz górski (177 cm, 77 kg), reprezentant KS Gerlach Drzewica (1979-1998) i AZS - AWF Kraków (1998-2000), podopieczny trenerów: Kazimierza Kuropeski i Roberta Korzeniewskiego. Przed Michałem - dwaj jego bracia bliźniacy Grzegorz i Wojciech uprawiali slalom górski. Mieli talent, zdobywali tytuły mistrzowskie, reprezentowali barwy narodowe podczas MŚ (1989) w amerykańskim Savage River i... zostali tam na stałe. Pałeczkę rodzinną po braciach przejął tymczasem w kraju Michał, a że bał się kajakiem pływać sam, związał się na stałe w jednej łódce (1980) z rówieśnikiem Krzysztofem Kołomańskim. Znali się bardzo dobrze, chodzili do jednego przedszkola, do jednej szkoły w Drzewicy, urodzili się w tym samym szpitalu w Opocznie i zaczęli treningi u tego samego szkoleniowca Kazimierza Kuropeski. Dopiero później wziął ich w obroty twórca sportu kajakowego w Drzewicy, absolwent warszawskiej AWF, świetny trener (potem także kadry narodowej) Robert Korzeniewski (zmarł nagle w Czechach podczas zgrupowania reprezentacji 11 marca 2001). Pracowali dużo i w sposób zorganizowany. Zadebiutował w reprezentacji Polski jako junior w Drzewicy (1986), a jako senior w Pucharze Europy we Włoszech (1989). Po wielu latach pracy przyszła dopiero seria sukcesów z Kołomańskim zakończona efektowną i skuteczną walką, która przyniosła to o czym marzył przez całe 20 lat - srebrny medal olimpijski w Sydney (2000). Osiągnięcia sportowe: MŚ 1995 Nottingham: 1m. i 1999 La Sen Durguell: 2 m. (slalom górski C-2, z K. Kołomańskim), ME 1996 Augsburg: 2 m. (sztafeta w slalomie górskim), 3 m. (slalom górski C-2, z K. Kołomańskim), 2000 Val Di Sole-Mezzana: 3 m. (slalom górski C-2, z K. Kołomańskim). Trzykrotny medalista PŚ 1993-1994. 5-krotny mistrz Polski 1989-1993: w tym C-2 slalom (1987, 1990, 1992), C-2 zjazd (1987). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Szuszkiewicz Władysław (1938 - 2007) ps. "Suchy", frezer, kajakarz klubów szczecińskich, wielokrotny mistrz Polski (33), finalista mistrzostw świata (10) i Europy (11), uczestnik IO (1964, 1968, 1972), brązowy medalista olimpijski z Monachium (1972). Urodzony 12 listopada 1938 w Wilnie, syn Kazimierza i Marii, absolwent szczecińskiego Technikum Samochodowego (frezer). Kajakarz (175 cm, 78 kg), reprezentant klubów szczecińskich: Unii (od 1955), w czasie służby wojskowej Zawiszy Bydgoszcz (1960-1961) oraz Orła (1962-1968) i Wiskordu (1969-1973), podopieczny trenerów: Mariana Matłoka (pierwszy), Kazimierza Kozierasa i Andrzeja Niedzielskiego (kadra). Z rodzinnego Wilna poprzez Kanclerzowice koło Żmigrodu (1946) trafił do Szczecina, gdzie pokochał Odrę. A że woda była jego żywiołem, w miejscowej Unii poznał kajakarza-trenera, pracownika ZUS, mistrza Polski Mariana Matłoka, który, jako pierwszy wprowadził go w arkana wiosłowania. Robił szybkie postępy i spodobał się nawet trenerom narodowej kadry. Wiązano z nim wielkie nadzieje. Miał być "godnym następcą Kapłaniaka". Z roku na rok przybywało mu tytułów i zaszczytów, ale w najpoważniejszych startach, trudno powiedzieć, że zawodził, w każdym razie nie stawał na podium. A cóż znaczy kariera wyczynowca bez medali? Najbliżej upragnionego celu był podczas IO w Meksyku (1968), ale i tam nieoczekiwany finisz Węgra Michaly Hesza, który na ostatnich metrach zaatakował i zwyciężył, zepchnął szczecinianina na czwarte miejsce. Znów był poza podium. Nie mógł sobie tego darować. I dosłownie "w ostatniej chwili", po czterech latach od tamtego wydarzenia, tuż przed kolejnymi (i już ostatnimi dla kajakarza) IO w Monachium, trener Andrzej Niedzielski podjął męską decyzję: na igrzyskach w Bawarii wystartuje w dwójce z Rafałem Piszem. No i był wreszcie medal! Żałuje - powiedział kiedyś Szuszkiewicz - że Niedzielski zjawił się na szlaku tak późno. Może miałbym nie jeden, ale kilka medali olimpijskich. 33-krotny mistrz Polski w K-1 10000 m (1969, 1970), K-1 1000 m (1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967,1968, 1969), K-1 500 m (1962, 1963, 1965, 1966, 1967, 1968), K-1 4x500 m (1962, 1964, 1967, 1971), K-2 10000 m (1960, 1961), K-2 1000 m (1972, 1973), K-2 500 m (1973), K-4 10000 m (1957, 1958, 1960, 1961, 1967, 1968, 1970), K-4 1000 m (1961). 10-krotny finalista MŚ 1963 Jajce: 4 m. (K-1 500 m), 5 m. (K-1 1000 m), 5 m. (K-1 4x500 m), 1966 Berlin: 5 m. (K-1 1000 m), 7 m. (K-1 500 m), 1971Belgrad: 4 m. (K-1 4x500 m), 4 m. (K-2 1000 m), 1973 Tampere: 4 m. (K-1 4x500 m), 4 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-2 1000 m). 11-krotny finalista ME 1959 Duisburg: 7 m. (K-4 1000 m), 1961 Poznań: 8 m. (K-1 1000 m), 1963 Jajce: 4 m. (K-1 500 m), 5 m. (K-1 1000 m), 5 m. (K-1 4x500 m), 1965 Snagov: 5 m. (K-1 4x500 m), 6 m. (K-1 500 m), 7 m. (K-1 1000 m), 1967 Duisburg: 5 m. (K-1 10000 m), 6 m. (K-1 1000 m), 1969 Moskwa: 4 m. (K-1 1000 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
W - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Walkowiak - Pilecka - Lewicka Daniela Handlowiec, kajakarka, wielokrotna mistrzyni Polski, finalistka MŚ i ME, trzykrotna uczestniczka IO (1956, 1960, 1964), pierwsza polska medalistka olimpijska w kajakarstwie kobiecym (Rzym, 1960). Urodzona 24 maja 1935 w Łąkach Wielkich, woj. wielkopolskie, córka Franciszka i Władysławy Hetmańskiej, absolwentka bydgoskiej Średniej Szkoły Plastycznej, handlowiec, trenerka. Kajakarka (160 cm, 60 kg), reprezentantka Gwiazdy Bydgoszcz, Ogniwa Warszawa, Sparty Warszawa i Zawiszy Bydgoszcz (kariera sportowa 1950-1965). Zachęcona do kajakarstwa została w Gwieździe (Marian Kosiak - kierownik klubu), ale szkoleniowo najwięcej zawdzięcza Stanisławowi Zantarze, który przez wiele lat kierował jej treningiem w warszawskim klubie i narodowej reprezentacji. Utalentowana, pracowita i ponad miarę ambitna osiągnęła największe sukcesy w jedynce, ale chętnie też startowała w osadzie z bardzo zdolną zawodniczką stołecznej Spójni Janiną Mendalską ("otarły" się o medal olimpijski w Rzymie, przegrały trzecie miejsce na celowniku z Węgierkami). Kilkadziesiąt minut wcześniej, w wyścigu jedynek, który odbył się na jeziorze w Castel Gandolfo pod Rzymem, Walkowiakówna odniosła życiowy i historyczny dla naszego kajakarstwa sukces - zdobyła, jako pierwsza Polka medal olimpijski w tej dyscyplinie sportu (wręczał go jej sam przewodniczący MKOl Avery Brundage). Obok takich zawodników jak Stefan Kapłaniak, Władysław Zieliński, Rafał Piszcz i Władysław Szuszkiewicz najbardziej zasłużyła się w gronie powojennych pionierów dyscypliny sportu, która miała potem wśród Polaków tak wielu wybitnych przedstawicieli. 25-krotna mistrzyni Polski w K-1 3000 m (1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1960, 1961, 1962, 1963), K-1 500 m (1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964), K-2 500 m (1954, 1956, 1958, 1959, 1960). Była też 2-krotną finalistką MŚ 1958 Praga: 6 m. (K-1 500 m), 1963 Jajce: 8 m. (K-1 500 m) i 7-krotną finalistką ME 1957 Gandawa: 7 m. (K-1 500 m), 7 m. (K-2 500 m), 1959 Duisburg: 7 m. (K-1 500 m), 8 m. (K-2 500 m), 1961 Poznań: 5 m. (K-1 500 m), 6 m. (K-2 500 m), 1963 Jajce: 8 m. (K-1 500 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Witkowski Marek Górnik, kajakarz z Czechowic, "lokomotywa" reprezentacyjnej czwórki, medalista MŚ, mistrz Europy (1999), dwukrotny olimpijczyk (1996, 2000), brązowy medalista olimpijski z Sydney (2000). Urodzony 21 maja 1974 w Czechowicach - Dziedzicach, syn Andrzeja i Krystyny z d. Postułka, absolwent Technikum Górniczego (student AWF Poznań). Kajakarz (185 cm, 85 kg), reprezentant Górnika-Rafinerii Czechowice, podopieczny trenerów: Edwarda Apla (klub) i Michała Brzuchalskiego (kadra). Zaczął pływać kajakiem wraz z bratem. Z czasem Piotr został turystą, a Marek wyczynowcem i olimpijczykiem. W dojściu do sportowego mistrzostwa pomagało mu wielu ludzi: Halina Błaszkiewicz (pierwsza wsadziła go do wyczynowego kajaka), Sylwia i Marek Stanny (uczyli pracować wiosłem i jak pływać szybko najmniejszym wysiłkiem), Stanisław Łukasik (ostatni szlif przed awansem do kadry narodowej). Michał Brzuchalski (kadra) zestawił reprezentacyjną czwórkę i podzielił w niej role. Marek w każdej osadzie był jej lokomotywą, wiosłując z olbrzymią siłą i dynamiką. Pod wodzą szlakowego Grzegorza Kotowicza (rewanżując się rywalom za czwarte miejsce podczas MŚ w Szeged 1998), kontrolując przebieg wyścigu i swoje możliwości, wywalczyli brązowy medal olimpijski w Sydney (2000). Wcześniej zdobył (także w czwórce) srebrny medal MŚ 1994 w Meksyku na 1000 m (z P. Markiewiczem, G. Kotowiczem i A. Wysockim) i 2 brązowe medale MŚ 1995 w Duisburgu (K-4 1000 m, z P. Markiewiczem, A. Wysockim, G. Kaletą; K-4 500 m, z G. Kotowiczem, G. Kaletą i D. Białkowskim). Tytuł mistrza Europy wywalczyła nasza reprezentacyjna czwórka w Zagrzebiu (1999) na dystansie 1000 m już w składzie na Sydney z D. Białkowskim, G. Kotowiczem i A. Seroczyńskim. Dwa dalsze medale ME (brązowe) zdobył w Plowdiw (1997) w czwórce na 200 i 1000 m. Mistrz Polski: K-2 200 m (1997, 2002), K-2 1000 m (1997, 1998). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl
Z - A - B - D - F - G - J - K - Ł - M - O - P - R - S - W - Z -
Zieliński Władysław Jubiler (grawer), kajakarz, wieloletni reprezentant warszawskiej Spójni, ponad 30-krotny mistrz Polski, mistrz świata (ze Stefanem Kapłaniakiem), medalista mistrzostw Europy, 3-krotny uczestnik IO (1960, 1964, 1968), brązowy medalista olimpijski (1960) - też ze Stefanem Kapłaniakiem. Urodzony 24 lipca 1935 w Warszawie, syn Stanisława i Anieli, absolwent miejscowego Technikum Precyzyjnego. Kajakarz (179 cm, 80 kg), reprezentant stołecznej Spójni (cała kariera sportowa do 1971), wychowanek trenera Stanisława Zantary. Pływanie rozpoczął na Wiśle (z ojcem łowił ryby), a kiedy miał czternaście lat wsiadł do kajaka. Wprawdzie Zieliński - senior uważał, że na wodzie można uprawiać tylko wioślarstwo (kajaki to turystyczna zabawa), ale kiedy przyszły pierwsze sukcesy uszanował decyzję syna, który wciągnął do wodnej rywalizacji także brata Jacka. Bardzo lubił z nim startować, ale największe sukcesy odniósł w parze z najlepszym wówczas kajakarzem w kraju - Stefanem Kapłaniakiem. Tytuł mistrza świata zdobyty wspólnie w Pradze już w 1958 wprowadził go do gron najlepszych. Pozostawał w światowej ekstraklasie przez kilka następnych lat i do złotego medalu MŚ dorzucił (także w towarzystwie Kapłaniaka) brązowy medal olimpijski. Długą i bogatą karierę sportową przerwał wypadek drogowy (1971, złamanie nogi, uszkodzenie barku). 33-krotny mistrz Polski w K-1 500 m (1960), K-1 4x500 m (1958, 1960, 1961), K-2 500 m (1959, 1960, 1961, 1962, 1965), K-2 1000 m (1954, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963), K-2 10000 m (1962, 1963), K-4 500 m (1957, 1959, 1962, 1963, 1965, 1966, 1968), K-4 1000 m (1958, 1959, 1960, 1962, 1963, 1966, 1968,1969), K-4 10000 m (1959). Mistrz świata 1958 Praga (K-2 500 m). Medalista ME: brązowy 1959 Duisburg (K-2 500 m, z Jackiem Zielińskim i K-1 4x500 m, partnerzy: S. Kapłaniak, K, Koszieras, R. Skwarski), srebrny 1961 Poznań (K-2 500 m, z S. Kapłaniakiem). 5-krotny finalista MŚ 1958 Praga: 4 m. (K-2 1000 m), 4 m. (K-1 4x500 m), 1963 Jajce: 4 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-1 4x500 m), 1966 Berlin: 4 m. (K-4 1000 m). 6-krotny finalista ME 1957 Gandawa: 4 m. (K-1 4x500 m), 7 m. (K-2 500 m), 1963: Jajce 4 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-1 4x500 m), 1965 Snagov: 5 m. (K-2 500 m), 5 m. (K-1 4x500 m). Więcej w zasobach Polskiego Portalu Olimpijskiego PKOl

UWAGA! Ten serwis używa cookies i podobnych technologii.

Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na te warunki.

Czytaj więcej…